Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/225

ły do pana Krzysztofa Dalcza, świadczył o ich nawskroś prywatnym charakterze.
 Naogół Paweł wiedział, że jego zażyłość z Krystyną obszernie była komentowana wśród tysięcy podwładnych urzędników jako rzadki wzór miłości rodzinnej między stryjecznymi braćmi. Do cnót patrjotycznych, społecznych i kupieckich przybywała Pawłowi jeszcze i ta, mniej może cenna dla ogółu, ale przez ten ogół najbardziej faworyzowana.
 Lustracja przedsiębiorstw brazylijskich niespodziewanie musiała być przerwana, a podróż uległa znacznemu skróceniu. Pawła wzywano do Brukseli.
 Przyczyną, która spowodowała zamieszanie w organizacji Banku Pożyczek Międzynarodowych było bankructwo wielkiego niemieckiego koncernu bankowego, zaangażowanego w tem przedsięwzięciu dość poważnie. Skutek bankructwa przedstawiał się dla Pawła w ten sposób, że szereg drobniejszych udziałowców popadł w panikę i gwałtownie zaczął wycofywać kapitały.
 Sam Willis słał depeszę za depeszą i nie ukrywał zamiaru jak najszybszego wycofania się. Isaakson, czuwający nad biegiem spraw w Brukseli, przyjął Pawła z wystraszoną miną:
 — Jest bardzo niedobrze. Obawiam się, prezesie, że wszystko rozleci się jak kupa papierów na wietrze.
 — Zobaczymy — lakonicznie powiedział Paweł.
 W pół godziny później uzyskano połączenie telefoniczne z New Yorkiem. William Willis na szczęście był w biurze.
 — Hallo Will — zawołał Paweł — tu Dalcz. Co ty do djabła wyprawiasz?
 — Nie jestem głupcem, mój drogi.
 — Zapewniam cię, że jesteś — zimno odpowiedział Paweł.
 — Niemcy nas położyli. Trzeba machnąć ręką.