Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/237

oto miał ją przy sobie, że czuł dotyk jej ciepłych, łagodnych, dobrych rąk.
 — Krzysieńko, jak to dobrze, że tu jesteś — odetchnął — jak to dobrze... Czy wiesz, że William Willis zdaje się dostał pomieszania zmysłów?...
 — Owszem. Czytałam w dziennikach. Nie myśl o tem. Postaraj się jeszcze zasnąć.
 — Nie. Zapal światło. Czuję się wprawdzie nieludzko zmęczony, ale spać już nie chcę wcale. Która to godzina?
 — Przed kwadransem biła północ.
 Zapaliła amplę i usiadła na skraju łóżka. Oczy Pawła szybko przyzwyczaiły się do łagodnego kolorowego światła. Przyglądał się jej smukłej sylwetce, tak wyraźnie rysującej się pod szerokiemi fałdami szlafroka, jej subtelnemu profilowi i nieruchomym rysom:
 — Dawno nie widziałem ciebie — powiedział tonem zdziwienia. Spojrzała nań oczyma, w których była obawa. Zdawało się mu, że Krystyna patrzy nań jakby ze współczuciem i ze strachem. Niewątpliwie musiała zdawać sobie sprawę z katastrofy, która ogarniała jego interesy.
 — Czy wiesz, że krach funta — zaczął — czy wiesz, że wogóle...
 Spokojnie wzięła go za rękę:
 — Nie myśl teraz o tem — odezwała się prosząco — przez chwilę nie myśl o tem.
 — To trudno — zaśmiał się krótko.
 — Tem lepiej, że trudno — odpowiedziała z bladym uśmiechem — zawsze cię pociągały rzeczy trudne. Pewno jesteś głodny.
 Istotnie głodny był jak wilk:
 — Jeżeli zechcesz dać mi coś do zjedzenia, będę ci wdzięczny. Tak się zdarzyło, że od przedwczorajszej kolacji nic nie miałem w ustach.
 — Jakże tak można! — powiedziała z wyrzutem.
 — Ale ja wstanę — podniósł się.
 — Nie wstawaj. Przyniosę ci wszystko tu.