Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/243

 Nie wiedział, co się z nim dzieje. Nigdy nie podlegał takim uczuciom, nigdy nie popadał w tak dziwny stan obezwładnienia.
 Na czoło, na policzki, padały duże ciepłe łzy. Bał się poruszyć, jakby się bał utracić bodaj jedną z tych kropel, które padały z jej otwartych szeroko oczu.
 — To jest słabość, to jest upadek sił — nawijały się z trudem myśli — to jest mój wróg...
 Jednak nie umiał wyzwolić się z pod uroku tej ciszy.
 — Pawle — bezgłośnie poruszały się jej wargi — kochasz mnie, Pawle... Powiedz, że mnie kochasz...
 Zwolna, z jakąś skupioną powagą objął ją ramieniem i ściskał coraz mocniej, coraz mocniej, aż do bólu...
 — Kocham, kocham cię, jedyna... Ty jesteś moja...
 Nagle olśnieniem uderzyło go wypowiedziane słowo: moja. Pojął jego niezmierną wartość, nieocenione znaczenie tego absolutnego posiadania.
 Należała doń przecie każdą swą myślą, każdym nerwem. Wiedział to oddawna, lecz pojął dopiero w tej chwili, w tej chwili, gdy uświadomił sobie czem jest dla reszty ludzi, czem stanie się dla śwata po swoim upadku, czem stanie się dla samego siebie...
 — Nicość! Znowu nicość.
 Wyraz ten zelektryzował go. Nie, nie może upaść. Trzeba rzucić się w to piekło i zwyciężyć, trzeba bodaj zdychając z utraty sił dobrnąć do brzegu. Jeszcze nie wszystko stracone. Tak, nie wszystko... Wiedeń jutro wpłaci trzy miljony, to można rzucić na szalę, wprawdzie szala nie drgnie od tego pyłku, ale istnieją przecie dalsze możliwości, są dłużnicy, którzy muszą mu przyjść z pomocą, ba, są wierzyciele, którzy powinni zrozumieć, że jego klęska równa się ich klęsce, że jeszcze trzeba walczyć!...
 To przecie jasne!
 Ścisnął dłoń Krystyny. Nie chciał jej przekonywać, ale musiał powiedzieć jej to wszystko, pragnął, by