Strona:Bracia Grimm - Śnieżka.djvu/8

— 6 —

 — Idź, — rzekła — i uprowadź w las ciemny królewnę Śnieżkę i zabij ją a na znak, żeś ją uśmiercił przynieś jej język.
 Struchlał dworzanin. Cóż to piękne dziecko zawiniło i jak on je zabije?
 Ale rozkaz był wyraźny, poszedł więc i uprowadził dziewczynkę w las ciemny.
 Gdy sięgał po broń, biedna królewna zalała się łzami i prosić go o darowanie życia poczęła.
 — Daruj mi życie, a pobiegnę wgłąb lasu i nigdy do pałacu nie powrócę!
 A była tak cudna, że oprzeć się jej prośbom nie mógł i pozostawił ją przy życiu.
 — Biedne dziecko! — szepnął do siebie, — i tak śmierć cię nie minie od dzikiego zwierza. Ale ja we krwi twej broni nie umoczę!
 I odszedł, a Śnieżka pobiegła wdal...
 Poczciwy dworzanin zabił sarenkę, uciął jej język i pokazał królowej, która sądząc, że to język jej pasierbicy, spokojnie nocy tej usnęłą.