Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/108

 — Ach, puść mnie, puść, puść, kochanie!
 — Nie! — odparł uczeń. — Drugi raz się nie dam złapać. Kto mi raz zalał sadła za skórę, tego nie wypuszczę.
 — Jeżeli mnie uwolnisz, — zawołał duch, — to ci dam tyle, że ci wystarczy do końca życia.
 — Nie, — odparł uczeń, — chcesz mnie oszukać.
 — Lekceważysz własne szczęście... — Wszak ja ci nie chcę zrobić nic złego, lecz wynagrodzić cię hojnie.
 Uczeń pomyślał: „spróbuję, a nuż słowa dotrzyma? W każdym razie, krzywdy żadnej mi nie zrobi!“
 Co pomyślawszy, wyjął korek, a duch wyrósł znowu jak poprzednio i stał się potwornym olbrzymem.
 — No, teraz otrzymasz nagrodę.
 Co mówiąc, wręczył mu maleńki kawałeczek płótna, istny plasterek i rzekł:
 — Jeżeli jednym końcem tej szmatki potrzesz jaką ranę, to rana zagoi się natychmiast, a jeżeli drugim końcem potrzesz stal lub żelazo, to zamienią się w srebro.
 — Muszę to naprzód wypróbować, rzekł uczeń i podszedł do jednego drze-