Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/153

i póty go dziobał w oczy, aż mu oba wydziobał.
 Gdy woźnica to spostrzegł, wydobył z bryki żelazny hak i chciał nim trafić w ptaka, ale wróbel frunął do góry, a woźnica trafił w łeb konia, który padł trupem.
 — O ja nieszczęśliwy! — jęknął woźnica.
 — Nie dosyć ci jeszcze! — zawołał na to wróbel.
 Gdy woźnica odjechał dalej w parę koni, zakradł się znowu do wozu i drugą beczkę otworzył, a wino wylało się z niej na gościniec.
 — O ja nieszczęśliwy! — jęknął znowu woźnica.
 — Jeszcze ci nie dosyć! — zawołał wróbel i wydłubał oba oczy drugiemu koniowi, którego woźnica zabił, rzucając hakiem na wróbla.
 Toż samo stało się z trzecim koniem.
 — Ach, biada, biada mi, — rwał się za włosy nieszczęśliwy morderca kundla.
 — Nie na tem koniec! — zawołał wróbel: — teraz cię w domu zubożę!
 Z temi słowy poleciał do domu woźnicy.
 Ten musiał wlec się piechotą, będąc pozbawiony i wina i trzech koni.