Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/174

się trafia zając. Jeż powitał go przyjaźnie: „Dzień dobry“! Ale zając był bardzo dumnym panem, na pozdrowienie nie odpowiedział, lecz tylko poruszył nosem i zapytał:
 — Cóżeś tak wcześnie wybrał się w pole?
 — Idę na przechadzkę — odparł jeż; — Na przechadzkę? zaśmiał się drwiąco zając: — sądziłem, że mógłbyś swych krzywych nóg używać do czegoś lepszego.
 Słowa te uraziły jeża niesłychanie, dlatego też odrzekł:
 — Widocznie ci się zdaje, że swemi nogami więcej wykonać zdołasz niż ja swojemi?
 — Bezwątpienia, — kpił zając.
 — No to się spróbujmy, — jeż na to — założę się, że jeżeli pójdziemy na wyścigi, to ja cię wyprzedzę.
 — Ty, swemi krzywemi łapami? rzekł zając: — ależ to można skonać ze śmiechu!
 — Chcesz się założyć? — zawołał jeż!
 — A o co? — spytał zając.
 — O złotego luidora, — odparł jeż, wyciągając rękę do zająca.
 — Zgadzam się! — rzekł zając, — i przybijam!
 — Nie mam się co spieszyć, — zauważył jeż.