Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/193

 I ja zrozumiałam.
 — Ja nie brałam! Marynia mi ją podarowała!
 — A juści, podarowała! Marysieńka moja, aniołek najmilszy, sama przyjmuje to złe na siebie. „Ja, powiada, podarowałam jej lalkę!“ Darowała? Ale i niania nie ślepa. Czy widziane to rzeczy, ażeby darmo dawać komu takie kosztowne przedmioty?
 — Kobieto, wy się mylicie! — wyrzekła mama, drżąc na całem ciele: — moja Kocia nie weźmie nic cudzego.
 — Pani naturalnie wypada jej bronić — nieprzyjaźnie odparła służąca. — Jak i co było, to rzecz nasza, a lalkę proszę oddać.
 Mama wzięła lalkę z moich rąk i w milczeniu oddała ją niani.
 Ta wyrwała ją i trzasnąwszy drzwiami, wyszła.
 Nastąpiło milczenie. Mama spoglądała na mnie oczyma łez pełnemi, a potem spytała pocichu:
 — Kociu...
 — Ja nie brałam, nie brałam, mamusiu! — zachłyśnięta rozpaczliwem łkaniem krzyknęłam, rzucając się ku niej.