Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/64

 — A cóż ci się stało, mały człowieczku? spytała Różanka.
 — Głupia, ciekawa gęś! — odparł karzeł.
 — Chciałem sobie urąbać drzewo na ogień do kuchni. Rozszczepiłem już szczęśliwie kawał pnia, ale gdy wbiłem klin, ażeby go rozłupić do reszty, ten okazał się za gładki i bestja wyskoczył tak nagle, że drzewo się przekręciło i przygniotło mi koniec mojej pięknej brody; teraz i wyciągnąć jej nie mogę. Broda siedzi pod drzewem, a ja jestem jak przykuty. A głupie blade gęby śmieją się z tego, pfuj, wstrętne dziewuchy!
 Dzieci przypadły do drzewa i chciały je poruszyć dla wydobycia brody, ale nie dały rady.
 — Pójdę i ludzi sprowadzę na pomoc! rzekła Różanka.
 — Warjatka, barania głowa! — burknął karzeł.
 — Ona mi chce jeszcze ludzi sprowadzić; was dwie i to dla mnie za wiele! Nic wam mądrzejszego do głowy nie przyjdzie?
 — Nie bądźże tylko taki niecierpliwy, rzekła Białośnieżka: — ja już coś poradzę.
 Wyjęła maleńkie nożyczki z kieszeni i odcięła koniec brody.
 Jak tylko karzeł uczuł, że jest wolny,