Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/71

nakryty białym obrusem, na nim talerz, nóż, widelec, srebrna łyżka, a przed talerzem obfita i smaczna strawa. Dwuoczka odmówiła krótką modlitwę i zabrała się do jedzenia. Najadłszy się, idąc za radą mądrej kobiety, rzecze do kózki:
 — „Kózko, już! — Stolik złóż!“ — i wszystko w moment znikło.
 — „O, to mi się podoba!“ — pomyślała sobie wesoło dziewczyna.
 Wieczorem, wróciwszy do domu, zastała malutką miskę z lichą strawą, pozostawioną jej przez siostry, ale nie dotknęła jej nawet. Nazajutrz poszła z kozą, również wzgardziwszy strawą domową. Z początku nie zwrócono na to uwagi, ale gdy się to powtarzało coraz częściej, siostry zaczęły podejrzywać Dwuoczkę, że musi gdzieś dostawać posiłek bo, przecież wyżyć by inaczej nie mogła. I uradziły, że nazajutrz pójdzie z nią na łąkę Jednooczka, ażeby wyśledzić, czem się też ona karmi i kto jej pomaga.
 Tak się też stało. Zaledwie Dwuoczka wybrała się z kózką w drogę, zbliża się do niej Jednooczka i rzecze:
 — Pójdę ja dziś z tobą, bo chcę się przekonać, czy koza dobrze jest pasiona i czy ma dosyć paszy.