Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Londyński).djvu/93

gdy noc zapadła, wleźli do jakiejś groty i ułożyli się do snu.
 Dwaj starsi wyczekiwali, dopóki Bartek nie zaśnie, poczem wstali i wyszli, zostawiając go samego, pewni że dobrze robią.
 A jednak źle im się przytrafiło.
 Gdy słońce zaszło i Bartek się obudził, rozejrzał się w koło i zawołał:
 — Boże, gdzie jestem!
 Poczem wstał na czworakach, wyszedł z groty do lasu i myśli sobie:
 „Jestem teraz zupełnie sam, opuszczony i jakże mogę dojść do posiadania szkapy?“
 I gdy idzie dalej zamyślony, spotyka małego pstrego kotka, który odezwał się doń łaskawie:
 — A dokąd to idziesz Bartku?
 — Ach, czy nie możesz mi pomódz?
 — Wiem czego pragniesz, — odparł kotek, — chcesz mieć ładnego konia, pójdź ze mną, a jeżeli przez siedem lat będziesz mi służył wiernie, to dam ci konia, tak pięknego, jakiegoś jeszcze w życiu nie widział.
 „A to jakiś osobliwy kot — pomyślał Bartek, — co mi to szkodzi spróbować czy on prawdę mówi?“
 Kotek zaprowadził Bartka do swego