Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Niewiadomska).djvu/10

jej niewiele zostało, poczęstowała grzecznie małych ludzi.
 — Moje dziecko — rzekł drugi — co ty robisz w lesie w papierowej sukience w taką mroźną zimę?
 — Szukam poziomek — odparła dziewczynka; — macocha nie pozwoliła mi wracać do domu, dopóki nie nazbieram pełnego koszyka.
 Wtedy trzeci karzełek podał jej łopatkę mówiąc łagodnie:
 — Skoro się ogrzałaś, to idź teraz na podwórze i odrzuć tą łopatką śnieg od ściany z tamtej strony, bo całkiem drzwi nam zasypał.
 Dziewczynka westchnąć nie śmiała, żeby nie pomyśleli, że niechętnie spełnia posługę; wzięła podaną łopatkę i wybiegła na podwórze.
 — Jakież to dobre dziecko — rzekł jeden z karzełków, — czymże ją obdarzymy za ten chleb, którym tak chętnie podzieliła się z nami, choć sama była głodna?
 — Niech co dzień będzie piękniejsza — odezwał się jeden — niech będzie zawsze