Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Niewiadomska).djvu/167

rach ukazała się na drodze, z nią dwór cały i królowa matka, następnie wojsko pod bronią. Huknęły wystrzały.
 — Co to wszystko ma znaczyć? — rzekł żołnierz zdziwiony. — Toć nie może być, żeby o tych rozbójników... Nie wiesz ty, bracie?
 — Owszem: król powraca z dalekiej podróży, więc dwór, wojsko i naród śpieszą go powitać.
 — Król! Ale gdzież on?
 — Obok ciebie, zuchu: ja jestem królem.
 Żołnierz zbladł i zadrżał pierwszy raz w życiu przypomniawszy sobie, w jaki sposób od wczoraj traktował młodzieńca. Padł na kolana prosząc o przebaczenie i tłumacząc się nieświadomością.
 Król podniósł go własną ręką i uściskał serdecznie.
 — Takich mi potrzeba zuchów — rzekł wesoło; — cenię twoją odwagę i przebaczam wszystko. Być może, iż ocaliłeś mi życie. Odtąd na niczym zbywać ci nie będzie. Weź ten pierścień; gdy czego będziesz potrzebował, on cię do mnie doprowadzi. Po-