Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Niewiadomska).djvu/281

 — Jak się śmiać nie mam? taki wielki jesteś, a kawałka drzewa unieść nie masz siły!
 Ponuro spojrzał olbrzym, lecz nie odpowiedział i w milczeniu szedł obok śpiewającego chłopca. Wtem spostrzegli drzewo wiśniowe, a że dzień był gorący, rzekł olbrzym:
 — Narwij wiśni, nachylę ci wierzchołek drzewa.
 Jak powiedział, tak zrobił, ale kiedy krawczyk wziął w rękę grubą gałąź, olbrzym puścił drzewo i biedny chłopiec nagle zawisł w górze między gałęziami.
 — Cóż to? — zaśmiał się olbrzym: — nie masz siły utrzymać drzewa?
 — Nie pleć — rzekł chłopiec — lepiej uciekaj tu do mnie, bo tam poza krzakami kryje się właściciel drzewa, który pewno ma ochotę pomścić swojej krzywdy. No, hop w górę, za moim przykładem!
 Ale olbrzym nie mógł podskoczyć tak zręcznie i krawczyk triumfował znowu.
 — Kiedyś taki silny i śmiały, to bądź naszym towarzyszem i zamieszkaj w naszej jaskini.