Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Niewiadomska).djvu/308

nę, ogrodniczek zaczął prosić, aby i jego wzięli.
 — Jestem młody, zdrów i silny — mówił — nie mogę pozostać w domu, gdy inni walczyć będą.
 Śmiała się z niego służba i dworzanie pytając, czy kiedy widział miecz i zbroję; ale chcąc go się pozbyć, obiecali nareszcie, że mu w stajni konia zostawią.
 Gdy wszyscy wyruszyli za bramy zamkowe, ogrodniczek poszedł do stajni, znalazł tam kulawego i starego konia, lecz dosiadł go i pośpieszył za innymi. Cała służba śmiała się patrząc na niego z okien, a dziewczęta palcami go pokazywały i pytały, czy jedzie wojować z żabami.
 Tymczasem ogrodniczek znalazłszy się w czystym polu, gdzie nikogo nie było, obrócił się w cztery strony i zawołał:
 — Przez moc cudownego źródła, wzywam cię, mężu leśny!
 W tej samej chwili zahuczało w powietrzu i znany głos zapytał:
 — Czego chcesz, przyjacielu?
 — Chcę rumaka, abym mógł pojechać na wojnę.