Strona:Bracia Grimm - Baśnie (Niewiadomska).djvu/95

w zielonym surducie, z kopytkami na nogach.
 — Znam cię — przemówił żołnierz — ale się nie boję.
 — Tym lepiej, zuchu, łatwiej się porozumiemy. Czego byś pragnął: złota? śmierci braci?
 — Precz, kusicielu! — krzyknął żołnierz oburzony — nie mam czym płacić za twoje usługi.
 Diabeł zniknął, a wojak śmiało poszedł dalej i nim nastąpił wieczór, stanął przed ojczystą chatą.
 — Witajcie, panowie bracia — rzekł pokornie — wojna skończona, przyjmijcie do chaty, może przydam się na co, nim nastąpi druga.
 — A co przyniosłeś z wojny? — zapytali chciwie.
 Pokazał im znak zasługi i garstkę drobnej monety.
 — Idź precz z taką zdobyczą! — zawołali gniewnie. — Nie mamy tutaj chleba dla próżniaków; ziemia jest nasza, bo pracujemy na niej i chata nasza, bo na ziemi stoi. Nic tu dla ciebie nie ma.