Strona:Bracia Grimm - Władca malinowy.djvu/16

— 14 —

spotkam, to będę miał zaszczyt zaraz go zjeść!
 — Ach! nie rób tego, panie, robaczku! — zawołały jednocześnie obie dziewczynki — błagamy cię o to! on się poprawi, napewno się poprawi...
 — A więc zrobię to tylko dla was, kochane dzieci, że mu przebaczę, — odrzekł staruszek — mściwy nie jestem.
 Pokłońcie się więc odemnie Julkowi i powiedźcie, żeby czekał na dar, który mu wkrótce przyślę. Żegnajcie, drogie dzieci!
 Dziewczynki wzięły swe koszyczki i wybiegły w podskokach z polanki.
 Przed niemi leciała wilga i wskazywała im drogę.
 Można sobie wyobrazić radość wszystkich, gdy powróciły do domu.
 Dziewczynki z trudem odpowiadały na wszystko, rozradowane i szczęśliwe.
 W kilka minut po ich powrocie do domu, Julek podał im koszyczek, mówiąc, że przyniósł go jakiś staruszek.