Strona:Bracia Grimm - Wierny sługa.djvu/14

— 12 —

niałego burego rumaka, który rwał się niecierpliwie do jazdy.
 Zachwycony królewicz chciał wskoczyć na niego, ale uprzedził go wierny Jan i gdy dosiadł konia, ten padł martwy na murawę.
 Oburzeni słudzy i dworzanie zaczęli szemrać na Jana, iż pozbawił królewicza tak pięknego rumaka, ale królewicz rzekł do nich:
 — Nie mówcie nic przeciw memu wiernemu słudze, wiedział on napewno, co robi.
 A wierny Jan nie rzekł ani słowa i nie tłomaczył się z tego postępku, powiedziały bowiem kruki na zakończenie swej rozmowy, iż ten, kto wyda ich tajemnicę, będzie zamieniony w kamienną statuę.
 Podczas uczty weselnej Jan obserwował pilnie tańczącą królewnę i gdy ta blednąć poczęła i padła martwa na posadzkę, rzucił się ku niej i zaniósł czemprędzej do sypialni, gdzie zraniwszy ją w prawe ramię, zwilżył krwią pobla-