Strona:Bronisław Komorowski - Po śmierci.djvu/40

PAN TOMASZ (zły widocznie.)

 Coż to szkodzi?!

KRONIKARZ.

Wszak nieboszczyk był wielki... Myślałem...

PIOTR (d. s.)

 Wybornie!

PAN TOMASZ (przedrzeźniająco.)

Wielkim?! wielkim!...

KRONIKARZ.

 Coż przecie?

PAN TOMASZ (j. p.)

 Nic — tak, gdy upornie
Ma być wielkim...

KRONIKARZ.

 Co?

PAN TOMASZ (z pasją.)

 Wielkim był! wielkim! ogromnym!...
A! dajże mi z nim pokój!... (odwraca się i chodzi zły po pokoju.)

KRONIKARZ (n. s. zdziwiony.)

 Czy ja z nieprzytomnym
Mówię?... (po chwili.)
 E, inne rzeczy! to jakiś posępny
Przyjaciel nieboszczyka, taki nieprzystępny...

(do pana Tomasza z ukłonem.)

Racz pan wybaczyć, jeślim dotknął go niemile
Wspomnieniem... A że umiem poszanować chwilę
Smutku ludzkiego — żegnam... O szczegóły później
Poproszę — jeśli łaska... (odchodzi.)

Scena XI.

PAN TOMASZ, PIOTR.

PAN TOMASZ (za odchodzącym ze złością.)

 Jak mi ten łotr bluźni!...
Patrzaj — proszę!... Czy moja twarz go tak rozśmiesza?

(ogląda się ze wszystkich strón.)

Czy ja już także może patrzę na hołysza,
Że on śmie się mię pytać: czym krewny pajaca?!...
A bardziej: czy aktorstwo tak bardzo popłaca,
Że gdym się pokrewieństwa wyparł, on mi: szkoda!...
Szkoda!... hm, wielka szkoda!... A to paliwoda
Gazeciarz jakiś — proszę!... Szkoda!... no, dziękuję!...

(wchodzi Mistrz Rzeźbiarz z przyborami do modelowania.)