Strona:Bronisław Komorowski - Po śmierci.djvu/52

WALERY (biegnie do Piotra i ściska go serdecznie.)

Przyjacielu mój!...

STASIA (pogroziwszy obom palcem, do Piotra.)

 Drogi!...

PIOTR (radośnie.)

 Niech żyje cud w cudzie!...
Bodaj to takie cudy — i takie odkrycia —
I taka nieśmiertelność...

(podaje Waleremu wieniec laurowy z ziemi.)

 — i niebo... (całuje dłoń Stasi.)
 — za życia!

KONIEC.