Strona:Bronisław Rejchman - Wycieczka do Morskiego Oka przez przełęcz Mięguszowiecką.djvu/7

wyobraźnia zmęczona usypiała na chwilę, rozważałem czym zabrał wszystko potrzebne do podróży. Szło mi o to, aby z jednéj strony mieć to wszystko, czego może zajść potrzeba w drodze, a po drugie aby u towarzysza podróży zyskać opinią zdolnego turysty, o wszystkiém pamiętającego.
 Zaledwie o 3-éj zasnąłem, a obudziłem się już o wpół do 5-téj.
 Wkrótce nadszedł przewodnik, który zabrał wszystkie przedmioty przeznaczone do podróży w sakwy, naturalnie oprócz manierki, którą miałem na sobie, i ruszyliśmy ku mieszkaniu profesora.
 Tam zastaliśmy już wszystko w ruchu. Profesor sprawdzał czy wszystko jest w porządku, a górale uwijali się, pakując na wózek potrzebne do wycieczki przedmioty.
 Gdy pakowanie ukończono, odezwał się do mnie profesor.
 — A czyś pan tylko wszystko zabrał co potrzeba? W górach nie żarty!
 — Zdaje mi się, że wszystko.
 — Ale czy tylko wszystko? Czy masz pan co ciepłego na nogi, aby w nocy nie zmarzły?
 — Mam!
 — A igły, nici, szpilki?
 — Mam także.
 — Świécę łojową?
 — Naturalnie.
 Ostatnia odpowiedź nie była dość ścisłą, co mi późniéj na dobre nie wyszło. Myśląc — naiwny! — że świéca jest od świécenia i że służy do oświetlania grot, mających się napotkać przy drodze, wziąłem świécę stearynową. Tymczasem, przekonałem się wkrótce smutném doświadczeniem, że świéca jest to lux a non lucendo i tak samo nie służy turystom do świécenia, jak dyplomatom mowa do wyrażenia swych myśli.
 Profesor wyegzaminowawszy mnie rzekł z uśmiechem ukontentowania.
 — Pan masz dalibóg talent na turystę. Nowicyusze nie bywają tak przezorni.
 — Wątpię tylko, rzekłem, czy moje siły usprawiedliwią ten talent.
 — I ja przecięż nie jestem Herkulesem.
 Podczas téj rozmowy nadszedł p. W. czwarty towarzysz wycieczki, w wyprawie téj bowiem mieli wziąć udział, oprócz profesora Chałubińskiego, syn jego p. Ludwik, daléj p. W. oraz ja.