Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/036

w pustyni nafta? Nie oszalał przypadkiem chłopak na bezludziu?
 Nie wytrzymał lotnik i pyta:
 — To pan czyta?
 — Ja, — mówi sekretarz i patrzy na lotnika uparcie i surowo.
 Lotnikowi pod wpływem tego spojrzenia mróz przeleciał po krzyżu.
 — No i co, wszystko pan przeczytał? — mówi, aby przerwać nieprzyjemną ciszę.
 — Tak, wszystko przeczytałem, lecz mi to mało pomaga.
 I począł się sekretarz skarżyć: centrum mu nie pomaga, chce poszukiwania w jego rejonie przerwać, on zaś twierdzi uporczywie, że nafta jest.
 Rozmawiali tak ze dwie godziny. Ze zmęczenia dwoi się lotnikowi w oczach. Sekretarz widocznie zauważył i tłomaczy się:
 — Zamęczyłem pana zupełnie.... No, niech się pan kładzie...
 I sam układa się w tymże pokoju do snu.
 Położyli się. Lotnik począł już zasypiać, gdy nagle słyszy okrzyk sekretarza:
 — Czy pan śpi?
 Ten westchnął i mówi: — Nie.
 Sam myśli sobie: „Widocznie nie sądzone mi jest spać, bardzo nerwowy musi być mój gospodarz“.
 Sekretarz podniósł się nieco na pościeli, słychać — skrzypią deski.
 — Przeklęci fakirzy nie dają mi spokoju — mówi.