Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/113

 Jeremin patrzał na niego, nie odpowiadając.
 „A bródkę ma, jak Chrystus, — pomyślał ni stąd ni zowąd. — I przyszedł tu, jak po wodzie: kroków nie było słychać“.
 Uczuł nagle nieokiełznaną chęć uderzenia tego człowieka kułakiem w nos: „Poleciałby do góry nogami prosto do rzeki i byłby koniec“.
 — Można? — z odcieniem niecierpliwości powtórzył Niemirowski.
 — Wiedziałem, że pan do mnie dzisiaj przyjdzie, — powiedział Jeremin.
 — Zrozumiałe, wszak na wczorajszej wieczornej naradzie oświadczył pan publicznie, że będzie pan miał ze mną osobną rozmowę. Słucham...
 — Nie, nie dlatego. Zresztą, to niema znaczenia.
 — A więc?
 — A więc, pan słyszał, powiedziałem na wczorajszej naradzie, że oddam kogoś pod sąd. Miałem na myśli pana.
 — Bardzo przyjemnie.
 — Zaznajomiłem się ostatnio ze sprawami mechanizacji i przekonałem się, że cała jej praca prowadzona jest z takiem obliczeniem, aby nie pomagać naszej budowie, a przeciwnie, przeszkadzać jej.
 — Przekonał się pan? Czy pan się nie myli?
 — Nie, nie sądzę. Przypuszczałem zpoczątku, że to poszczególne niedociągnięcia, przekonałem się jednak, że to nie niedociągnięcia, a cały system. Poczynając z systemu zarobków. Średnio wykwalifikowanemu robotnikowi dał pan takie ogromne stawki, że nic więcej go nie może zainteresować i żadne