Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/153

 — A jeżeli rysował rosjanin, to niechybnie nie bez wykształcenia, — ciągnął swą myśl Synicyn.
 — Dlaczego?
 — Zna łaciński alfabet. W szkołach pierwszego stopnia nie uczą tego.
 — Racja! Z ciebie prawdziwy detektyw.
 Synicyn zebrał wszystkie trzy papierki.
 — Postaram się wyjaśnić. Niech się pan, proszę, nie denerwuje i nie bierze tego nazbyt do serca, włos zgłowy panu nie spadnie. Gdyby znalazł pan jeszcze takie artystyczne dzieła, proszę mi je bezpośrednio wręczać.
 Uścisnął rękę Clarkowi i Murriemu i wyszedł razem z Urtabajewym.
 Clarke, Murri i Połozowa również się podnieśli.
 — Niech pan nie mówi Barkerowi, że pan otrzymał taki sam list, — zwrócił się Clark do Murriego. — Przekonałem go, że chciano z niego zażartować. W przeciwnym razie narobi paniki i zażąda warty i karabinu maszynowego.
 Murri potwierdzająco kiwnął głową.
 — A propos, — powiedział Clarke, kiedy Połozowa pożegnała się z nimi i odeszła. — Czy nie zachodził do pana wczoraj Urtabajew?
 — Zachodził.
 Stali przed domem Murriego.
 — Mam niejasne podejrzenie, które mi jeszcze wczoraj wpadło do głowy.
 — Ciekawe. Niech pan wejdzie.
 — Rzecz taka, że wszystkie nasze pokoje były zamknięte i wejść tam bez klucza nikt nie mógł.