Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/161

 — Gwiżdżę na to! Umieram z gorąca. Daj się napić.
 Mężczyzna ceremonjalnie opłukał kufel piwem, wylał na podłogę i nalawszy do brzegu, podał Walentynie.
 — Służę.
 Synicyna wychyliła duszkiem.
 — Dobra! Daj mokry ręcznik — wytrę twarz.
 Natarła skronie wodą kolońską i pudrując się przed lustrem, powiedziała:
 — Okropny upał! Ty dlaczego nie pracujesz? Znowu hulasz?
 — Nie hulam, a chory jestem. Mogłaby zainteresować się mem zdrowiem Walentyna Władimirowna. Ostatnio przestała wogóle zaszczycać mnie uwagą. Nie wiem czem tłomaczyć sobie ten dzisiejszy zaszczyt.
 — Co ci takiego jest?
 — Malarja terciana.
 — Jakoś niema żadnej gorączki, — przyłożyła mu rękę do czoła.
 — A tybyś chciała, żeby mnie rzucało? Oto troskliwość kobieca!
 — Nicbym nie chciała, a poprostu powiedz: hulałem. Nie wymyślać, że jakaś tam „terciana“.
 — Ja symptomy malarji na trzy dni wprzód już czuję. Jeżeli w takim stanie wyjdę na upał, będę miał jutro czterdzieści stopni.
 — Czterdzieści stopni masz już dzisiaj, — wskazała na butelkę wódki, stojącą pod stolikiem. — Tem się od malarji leczysz?