Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/166

tak też trzeba. A ja to zakochana jestem w tobie, myślisz? Żeby to nie było w tej przeklętej głuszy, tobym nawet patrzeć na ciebie nie chciała. Przy takim upale i na drzewo poleziesz.
 — Cóż to, jestem czemś w rodzaju drzewa? Przyszłaś mi dzisiaj ubliżać, a ja trzy dni cię nie widziałem, wytęskniłem się. Rozbierz się, zamknę i zasłonię okno. Urządzimy sobie dolce far niente.
 — A to co takiego?
 — A to nic takiego, tylko zwrot włoski. Oznacza beztroski odpoczynek.
 — Aha...
 — Włosi są poetycznym narodem. Nie lubią pracować. Cały dzień na trawce wylegują się, wiaterek ich kołysze.
 — Powinieneś był włochem się urodzić. Też nie lubisz pracować. Leżałbyś sobie cały dzień i na gitarze grał. Że ciebie też jeszcze nie przepędzili. Jeremina i Czetwiertiakowa zwolnili — kiepsko pracowali, a takiego wałkonia trzymają.
 — Kogo uwolnili? Co ty pleciesz? — nadstawił ucha Krystałow.
 — Obu. Jeremina i Czetwiertiakowa. Mianowano nowe kierownictwo.
 — A ty skąd wiesz?
 — Słyszałam w partkomie. Jakiś tam Morozow.
 — Ty to napewno nie wiesz? — niespokojnie zakręcił się po pokoju Kryształow.
 — Naturalnie, jeśli mówię, znaczy się — wiem. Przyszła depesza.
 — I nowych już, powiadasz, mianowano?