Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/173

 — Nie wiem. To jego rzecz. Jemu również podoba się tutaj, — niech się zostaje. Co dotyczy mnie osobiście, to nie jestem idjotą i się nie zostanę. Zostawiam tą przyjemność innym.
 — A jeżeli wykryją autora tych kartek?
 — Wtedy zobaczymy. Tylko że coś długo nie wykrywają.
 — Kiedy pan myśli jechać?
 — Za tydzień, najpóźniej. Radzę i panu się zastanowić. Co za sens życiem ryzykować?
 — Dziękuję za radę. Jeżeli chce pan posłuchać mojej, — radzę panu życzliwie zostać się tu. Kierownictwo budowy gwarantuje nam całkowite bezpieczeństwo. Ręczą, że włos z naszej głowy nie spadnie.
 — Takie gwarancje w dzikiej pustyni, na pograniczu z Afganistanem, nie są szczególnie pewne. Nie mogę na nich polegać.
 — Jednem słowem, jedzie pan bezapelacyjnie? No cóż, niech się pan New Yorkowi ode mnie kłania.
 — A pan zostaje?
 — Zostaję.
 Clarke skierował się ku kotlinie.
 — Hallo, Clarke! Zapomniałem panu powiedzieć...
 — No?...
 — U Niemirowskich zbierają się dzisiaj wszyscy inżynierowie odprowadzać Czetwiertiakowa. Pożegnalna kolacja koleżeńska, czy coś w tym rodzaju. Niemirowscy bardzo pana prosili. Prosili powiedzieć panu i Murriemu.