Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/190

mi gdy schlejecie się, opowiadacie jeden drugiemu antysowieckie anegdoty i śmiejcie się, jeśli są dowcipne. No tak, naturalnie, co wolno komunistom, to jest wzbronione bezpartyjnym specjalistom. Ci winni od rana do nocy krzyczeć „hurra!“
 — Jesteś dziś bardzo elokwentna, tylko że elokwencję swą kierujesz pod złym adresem.
 — Ile razy mówiłam temu durniowi, żeby się nie upijał! Zawsze jakieś nieprzyjemności są przez niego! Więc, nie wrócisz?
 — Nie. Jeśli chcesz mi co powiedzieć, chodźmy do mnie.
 — Nie mam nawet zamiaru.
 — A ja sądziłem, że jeżeliś mnie wołała spowrotem, to chcesz mi co powiedzieć.
 — Jeżeli wrócisz, może ci coś powiem.
 — Nie, ten numer nie przejdzie. I tak mnie dosyć wodziłaś za nos.
 — Dużoś przez to stracił? Masz krzywdę? Zdaje się, wszystko, czegoś chciał, dostałeś całkowicie i rachunki nasze skończone.
 — Więc, to prawda, — Jeremin?
 — Nie bądź cyniczny.
 — Słuchaj, Hala, ja cię kocham. Nie należy mnie odpędzać. Niczego od ciebie nie chcę, przyjdź do mnie tylko jeszcze jeden raz, ostatni raz. Nie odmawiaj mi.
 — Widzisz go! Prosiłam cię, żebyś wrócił i nie urządzał skandalu, a tyś mi nawet takiego głupstwa odmówił.