Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/215

mał, jakby w namyśle. To go zgubiło. Połozowa złapała ze stołu gruby słownik i z całej mocy rzuciła w pająka. Gdy się nachyliła i podniosła książkę, owad bezsilnie drgał w powietrzu żółtemi włochatemi nóżkami.
 Połozowa opadła na taburet.
 Clarke pojął, że stało się coś poważnego, nie wiedział jednak dobrze, co właściwie. Pytająco spojrzał na bladą twarz Połozowej.
 — Co to takiego? Dlaczego pani tak pobladła? To jadowite?
 — Tak, to falanga. Mówią, że zaraża trupim jadem.
 — Ach, tak!
 Nachylił się i podniósł z podłogi pudełko od zapałek.
 — Skąd on wyskoczył? Jakgdyby z pudełka?
 — Tak, z tego pudełka. Chciałem wziąć zapałkę... Morowe!
 — Dlaczego się pan śmieje?
 — Nie zorjentowałem się w pierwszej chwili. Dzisiaj wszak pierwszego maja. Termin, który nam postawił autor anonimowych kartek. Dopiero co spieraliśmy się, czy dotrzyma on słowa, czy nie. Okazuje się, że już go dotrzymał i uczynił to rzeczywiście zręcznie, po azjatycku. Psiakrew! W jaki sposób zdołał podrzucić mi to pudełko? Przechodzi to granice mego rozumu!
 Zaczął chodzić podniecony po pokoju.
 — Ja także nie rozumiem. Wiem, że nad domem pana zarządzona została specjalna obserwacja.