Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/220

nymi łykami. Dwaj domownicy, dotrzymując kroku, ciągnęli herbatę z filiżanek.
 Połozowa poprosiła pełnomocnika by przeszedł do gabinetu i streściła w kilku słowach zdarzenia dnia dzisiejszego. Pełnomocnik uważnie słuchał, przerywając pytaniami jej opowiadanie. Z zadawanych pytaj widać było, że historja poprzednich kartek jest mu ze wszystkimi szczegółami znana. Odebrał od Połozowej obydwa pudełka, wyłożył dwa arkusze papieru i położył każdą z falang na oddzielnym arkuszu. Wyjął następnie z szuflady szkło powiększające i z uwagą począł oglądać falangi. Połozowa zauważyła, jak mu się ściągnęły brwi.
 — Ciekawe!... Którą pani falangę zabiła?
 Połozowa zdetonowała się.
 — Niosłam obydwa pudełka razem i nie mogę teraz określić. Myślałam, że to nie ma znaczenia.
 Ujął słuchawkę telefoniczną i połączył się z sowchozem.
 — Zarządzającego. Tak, serwus! Mówi Komarenko. Macie tam pannę, zarządzającą laboratorjum. Skończyła ona, zdaje się, przyrodę? Tak, tak. Akurat to, czego potrzebujemy. A zatem, dajcie jej auto i niech ona tak za dwie godzinki zajedzie do miasteczka, do mego mieszkania. Zrobione? No, wszystkiego dobrego!
 Powiesił tubę.
 — Jak tam pani amerykanie? Porządnie przelęknieni?
 — Przeciwnie, bardzo dobrze się trzymają.