Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/222

 — Tego nie trzeba mnie uczyć, — obraziła się Połozowa.
 Odpowiedź nie doszła uszu Komarenki. Stał w drzwiach i krzyczał:
 — Towarzyszu Gałkin, hej, towarzyszu Gałkin!
 Wszedł barczysty mężczyzna, o nogach w kształcie elipsy, czyto z konnej jazdy czyto z angielskiej choroby.
 — Wystaraj mi się o Hassana. Powiedz mu, żeby mi najpóźniej za godzinę dostarczył tu dwie falangi. Tylko migiem. Zrozumiano? Możesz wziąć mego konia. Wszystkiego dobrego!
 — Dobrze!
 — Hassan, to taki arganin, — wyjaśnił Połozowej Komarenko. Nie boi się ukąszenia skorpiona a i węże rękami bierze. Imunizowany.
 — I pan myśli, że on?...
 — Ależ nie, co pani!
 — Nie, nie... Chcę powiedzieć, że zna zapewne w okolicy wszystkich specjalistów w tej dziedzinie. Jasne wszak, że normalny człowiek nie będzie falangi chwytać gołemi rękoma i kłaść je do pudełka.
 — To już proszę nam zostawić. Sami coś wiemy.
 Zostawszy sam, zamknął pełnomocnik obydwa pudełka do szuflady i wrócił na werandę.
 — Zagramy, Troszkin, partyjkę? Co? Dawno cię nie ogrywałem.
 — Troszkin-zastępca, przyjaciel. Razem chodzili i na basmaczów i na dziki. Troszkin wie: jeśli przy takim upale pełnomocnik chce grać w ping-pong, to