Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/252

ście kroków, pełzły jeden za drugim dwa ekskawatory. Naprzedzie nieoczekiwaną dekoracją rozwinęło się miasteczko drugiego odcinka. Z miasteczka, na spotkanie ekskawatorów, wysypał się gęsty tłum robotników z czerwonymi sztandarami i transparentami. Tłum spotykał ekskawatory entuzjastycznym krzykiem, podrzucając do góry tiubetejki i czapki.
 Morozow zmarszczył się i gniewnie zezował ku Urtabajewowi. Urtabajew zapomniał zapewne o obecności Morozowa, i podniósłszy się na siedzeniu, wykrzykiwał coś tłumowi po tadżycku, wymachując w powietrzu tiubetejką.
 Tłum odpowiedział gromkiem „hurra“.
 Morozow nie wytrzymał:
 — Pan, zdaje się, zwarjował, towarzyszu Urtabajew?
 Urtabajew spojrzał na niego niepojętym wzrokiem.
 — Mówiłem wszak panu...
 — Co mi pan mówił?
 — Dojdą! Mówiłem panu, że dojdą!
 — A za tydzień można je będzie wyrzucić na szmelc!
 — To jeszcze zobaczymy, — twarz Urtabajewa zszarzała.
 Samochód zrównał się z tłumem. Morozow dostrzegł w pierwszym rzędzie niskiego mężczyznę z psem i dotknął ramienia szofera. Auto stanęło. Podszedł Rumin.
 — Co to za idjotyczna demonstracja? — przechylił się ku niemu Morozow. — Walutę pakują do