Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/288

Wolno poczęła się ubierać, długo przeglądając swą twarz, poszarzałą i zmęczoną bezsennością. Potem z irytacją odsunęła lustro i narzuciwszy chustkę, wybierała się do klubu.
 Zapukano do mieszkania. Wszedł Komarenko.
 — Wołodi niema. Jest w partkomie.
 — Ja, właściwie, do pani, Walentyno Władimirowna.
 — Czemu przypisać ten zaszczyt? — podsunęła gościowi żartobliwie taburet.
 — Mam interes. Nie chciałem pani trudzić, wolałem sprawić sobie przyjemność i osobiście ją odwiedzić.
 — Bardzo pan łaskaw. Chce pan herbaty z konfiturami?
 — Tylko co piłem. Nie zmieści się więcej. Niech pani zachowa konfitury, następnym razem specjalnie przyjdę.
 — Zawsze rada jestem pana widzieć. A więc, co za interes ma pan do mnie?
 — Sprawa tego rodzaju: Krygier wczoraj rano, na kilka godzin przed samobójstwem, przesłał mi teczkę ze sprawą niejakiegoś Krystałowa, którego uważano przedtem jako zwykłego kryminalistę, a w trakcie śledztwa wyjaśniło się, że sprawa ma raczej charakter polityczny. A więc, wśród papierów Krystałowa znaleziona została zapiska. Pisana była na stronicy, wyrwanej z książki. Na odwrotnej stronie tej stronicy jest pani podpis. Chciałbym w tej sprawie otrzymać od pani pewne informacje.
 — Krygier pisał mi w przeddzień samobójstwa