Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/310

odróżniali się oni od innych i nie mogłem zgóry wiedzieć, że zamierzają uciekać.
 Znowuż oczy Urtabajewa zatrzymały się na Morozowowie.
 „Drwi, sukinsyn, wyraźnie drwi” — pomyślał Morozow. Gra Urtabajewa wywoływała w nim głębokie oburzenie.
 — Dlaczego więc mówi pan, że cała historja jest wymyślona? Wychodzi, że nie jest wymyślona, — rzucił szorstko, czując, jak mu krew uderza do twarzy.
 — Wymysłem jest, że przyjmowałem jakichś tam dwuch afgan, wiedząc zgóry o ich zamierzonej ucieczce.
 — Znaczy się, nie wiedział pan, że zamierzają oni uciekać?
 — Nie, nie wiedziałem.
 — A kartka do Krystałowa — zapytał, szperając w papierach, pełnomocnik KK.
 — Krystałowa wogóle znałem nader powierzchownie, wyłącznie z jego pracy w oddziale technicznym. O tem, że w oddziale technicznym są nieporządki, wiedziałem, jakie natomiast i kto taki jest Krystałow, nigdy mi nawet do głowy nie mgoło przyjść. I żadnych kartek do Krystałowa nie pisałem.
 — To znaczy, kartka ta nie była przez pana pisana — zainteresował się Komarenko.
 — Nie, nie przeze mnie. Dalej: sprawa z zasadzką pod Kijikiem. Należy zacząć z tego, że Chodżyjarowa widzę po raz pierwszy, Chociaż nie, nie byłoby to ścisłem. Twarz jego skądyś znam. Widziałem