Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/311

go gdzieś. Ot, siedziałem podczas jego opowiadania, patrzałem na niego i usiłowałem sobie przypomnieć: gdzie go widziałem?
 — A pod Kijikiem, pod Kijikiem? Niech pan sobie dobrze przypomni.
 — Nie, pod Kijikiem Chodżyjarowa nie było. I jako przewodnik nigdy w naszym oddziale nie służył.
 — A twarz mimo to znajoma?
 — A twarz znajoma.
 — I ja tak też myślę!
 Na sali rozległy się śmiechy.
 — Niepotrzebnie, towarzysze, usiłujecie słowa me obrócić w żart. Nie do żartów mi.
 — Ja myślę!
 — Więc tak: całe opowiadanie Chodżyjarowa jest zmyślone. Chodżyjarowa nie było w naszym oddziale pod Kijikiem, nigdzie. Niestety, i tego prostego faktu nie można ustalić, ponieważ z całego oddziału zostałem tylko ja jeden.
 — To właśnie jest dziwne!
 — Pozwolicie mi, towarzysze, że wam opowiem, jak to było pod Kijikiem.
 — Proszę.
 — Oddział nasz z dwunastu ludzi wpadł w zasadzkę i, o ile mogę teraz sobie przypomnieć, wybity był, nim basmaczowie wyskoczyli ze swej zasadzki. Jeden z pierwszych wystrzałów zabił pode mną konia, który padając, przygniótł mi nogę...
 — Zabili czy ranili?
 — Nie ranili, lecz zabili. Upadłszy z konia, zna-