Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/329

 Pierwszy raz pomyślał, że może się przemęczył. Zdarzało się to z nim wcześniej, sześć lat temu.
 Chciał już wstać, zapalić światło, wziąć się do jakiejś pracy. Wówczas trzasnęły drzwi i zapaliła się elektryczność. W pokoju stała Walentyna.
 — Ty w domu?
 Usiadł na łóżku, mrużąc się od światła.
 — Tak, w domu... Wykroiłem sobie wolny wieczór i wsześniej wróciłem do domu, chciałem z tobą pomówić.
 — Byłam u Urtabajewa.
 — U Urtabajewa?
 — Nie rób takich zdziwionych oczu. Nie, nie to, co ty myślisz. Nigdy nie był mym kochankiem!
 — Dlaczegóż więc chodziłaś do niego akurat dzisiaj?
 — Poszłam mu zaproponować, że spędzę z nim dzisiejszą noc. I wiesz, co on zrobił? Wygnał mnie precz. No, wyprowadził mnie, jednem słowem, bardzo grzecznie lecz stanowczo.
 — Dlaczegoś to zrobiła?
 — Wiesz, jest to wyjątkowo uczciwy i dobry członek partji. A wy, durnie, usunęliście go z partji. Połowa z tych, co za tem głosowała, nie warta jest jego podwiązki.
 Synicyn począł kręcić papierosa. Rzadko palił, tytoń w woreczku wysechł. Zgniótł bibułkę i rzucił w kąt.
 — Tyś wykroił dzisiaj specjalnie dla mnie wieczór, chciałeś ze mną porozmawiać i zirytowałeś się, że wyszłam. Dobrze, opowiem ci za to, dlaczego ja