Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/333

 — Pan się nazywa towarzysz Prytuła? — zapytał prorab.
 — Prytuła Klimentyj, on sam.
 — Mamy postawić w kotlinie dźwig szybowy. Podejmie się pan?
 — Dlaczego nie? Można.
 — A stawiał pan kiedy?
 — Szybowy ćwik? Nie, nie zdarzało się.
 — Nie ćwik, a dźwig. Nic nie szkodzi, damy panu plan i wszystkie wyliczenia. Będzie pan pracować pod kierownictwem amerykańskiego inżyniera.
 — Można, — zgodził się Klimentyj.
 Clarke nakreślił na arkuszu papieru szemat urządzenia i podał papier cieśli. Klimentyj długo obracał papier w palcach, uparcie wpatrując się w rysunek, jakby w rebus, który proponowano mu odgadnąć.
 — No, jak? Rozumie pan?
 — Na papierze to juści zawdy wychodzi tak dobrze, a zaczniesz budować, co wyjdzie — niewiadomo.
 — A pan orjentuje się w planach? — podejrzliwie, zukosa spojrzał prorab.
 — My — cieśle. Nasza sprawa z drzewa budować, a nie z papirków, — obraził się Klimentyj.
 — No, bracie, bez planu własnym rozumem nie postawisz. Czy niema tam kogo w waszej arteli, ktoby się znał na planach?
 — Nie takie sztuki budowalim, i bez papirków. Ty opowiedz, jaki on taki, twój ćwik, ile na wysokość, ile na szerokość, a co do naszej roboty nie gadaj, zrobim.