Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/339

 — Słucham, towarzyszu Synicyn.
 — Kiepski z ciebie organizator. Nie sztuka brać taczki i samemu pracować, — każdy to potrafi. Sekretarz komitetu komsomolskiego winien umieć organizować. Cóż to, więcej niż dwudziestu pięciu ludzi nie mogłeś zebrać?
 — Noc, towarzyszu Synicyn, w ciągu półgodziny wszystkich nie odszukasz. Jutro zorganizuję, jak należy, a dzisiaj nie zdołałem więcej zebrać, — trzeba będzie samemu popracować.
 Nusreddinow uśmiechnął się, po ciemnej jego twarzy prześlizgnął się odbłysk światła. Nie czekając odpowiedzi, Kerim popędził w kotlinę.
 — Towarzyszu Clarke!
 Na zrębie ścieżki stała Połozowa.
 — Niech pan jedzie do domu. Zostanę tu i popracuję z chłopakami. Niech pan przyjeżdża do rannej zmiany. Będę na pana tu czekać.
 Wdole zadzwoniły już pierwsze taczki i pierwsze uderzenia oskardów.
 — Andrzeju Saweljewiczu, hej, Andrzeju Saweljewiczu! — targał spoconego proraba za rękę Klimentyj. — Wymierzyłem. Można zbudować. Jutro trzeba przygotować belki. Sam wybiorę. Przywieźli odpowiednie belki. Pojutrze zaczniemy. Tylko, pan mówi, skałę trzeba wyjąć. To oni, czy co, będą wyjmować? — wskazał na komsomolców.
 Prorab kiwnął głową.
 — Oni, a któż?
 — A czy to krepę w rękach mają? Nie wyjmą!
 — Ile będą mogli, tyle i wyjmą.