Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/075

 — Policja! Gdzie policja? Czyż naprawdę niema policji? — zanosił się w histerycznym ataku wrzaskliwy głos kobiecy.
 Wtedy, wśród powszechnego zamieszania, z za stolika w rogu podniósł się słuszny jegomość, sądząc po szerokości bar — sportsman, i zamierzywszy się, jak rakietą, ciężką butelką szampana, cisnął nią w zbliżającego się rudego człowieka. Prysło szkło. Krew, zmieszana z winem, roziskrzoną, musującą strugą chlusnęła na taras.
 — Raz go, a dobrze!
 — Jeszcze go raz!
 — My tu mamy zdychać? A on co?
 — Może naprawdę zatruł? Przecież pisały gazety, że od Pasteura ukradli probówki z dżumą!
 — Na pewno zatruł! Bandyta! Po mordzie widać!
 — Zatłuc zbója!
 — Bij chama! — zahuczało kilkadziesiąt rozbestwionych głosów.
 — Panowie, przecież to warjat! — krzyknął ktoś, lecz krzyk, jak kamień, utonął w morzu tumultu.
 — A dżuma skąd?
 — A probówki?
 — Wiadomo, że zatruł!
 — Zabić psa!
 Pod ciosem trzeciej, celnie wymierzonej flaszki rudy człowiek zachwiał się i chlustając krwią, runął na chodnik. Nakryła go fala rozjuszonych ludzi, las podniesionych lasek, szczęk tłuczonych syfonów i przejmujący pisk kobiecy.
 Kiedy fala odpłynęła, na trotuarze pozostała nieruchomo spłaszczona czerwona gomółka.
 Majestatyczny policjant, który gdzieś się zawieruszył i nagle odnalazł, z grymasem obrzydzenia odwrócił się w inną stronę. W ciągu pięciu minut kawiarnia opustoszała.
 O godzinie pierwszej w nocy na murach miasta ukazało się obwieszczenie prefektury, nakazujące przerwanie uroczy-