Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/165

oczy, pod których spojrzeniem Wasja pręży się, jak struna.
 — Dać go tu bliżej!
 Oficerowie czują: będzie heca. Z rotmistrza kawalarz, umie się zabawić. Z ciekawością przysuwają się bliżej.
 Chudy, piegowaty żydek drży, jak liść.
 — Bliżej — powtarza obojętnie rotmistrz Sołomin. — Odpowiadać krótko i węzłowato. Jakiego wyznania?
 Żyd milczy. Pocóż mówić? I tak wszystko przepadło.
 — Wyznania mojżeszowego?
 Oficerowie, przeczuwając efektowne widowisko, parskają śmiechem.
 — Cóż to, niemowa, czy co? Czy też nie rozumie delikatnie? Pytam, się: żyd?
 — Nie... — pobladłemi wargami bełkoce chłopak.
 Odpowiada mu wybuch śmiechu rozbawionych oficerów.
 — Czekajcie, panowie, cóż w tem śmiesznego? — mówi, rozciągając słowa, rotmistrz Sołomin. — Nos niczego jeszcze nie dowodzi. Czasami mama się zapatrzy. Skoro mówi, że nie, to nie.
 Oficerowie zrywają boki, zakochanemi oczyma spoglądając na rotmistrza.
 — Przeżegnaj się — cedzi rotmistrz.
 Chłopak kurczowo skręconemi palcami próbuje nakreślić znak krzyża. Drżąca ręka nie trafia na ramię, myli się, kreśli w powietrzu jakiś dziwny zakrętas.
 Wtóruje jej głośny ryk śmiechu podochoconych oficerów.
 — Niezupełnie tak — mówi z niezmąconym spokojem rotmistrz Sołomin. — To się zdarza. Brak wprawy... Jeszcze raz, powoli a dokładnie.
 Chłopak zakreśla ręką mniej więcej prawidłowy zygzak.
 — Tak, teraz już było znacznie lepiej. No, czy nie mówiłem wam? Nos jeszcze niczego nie dowodzi. Odrazu widać, że prawosławny. Żebyście nie mieli więcej wątpliwości, spuśćcie mu tam, chłopcy, spodnie!