Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/276

 Towarzysz Laval bez słowa zmierzył się i strzelił. Linka upadła w wodę. Wciągnięto ją na pokład. Marynarz mruknął coś pod nosem z uznaniem i zabrał się do rozwijania drutów, przymocowanych drugim końcem do słupa.
 — Odbić na środek rzeki! — zakomenderował Laval. Statek zwolna wypłynął na środek, ciągnąc za sobą dwie cienkie nitki drutów.
 — Stać! Towarzyszu Monsignac, macie tu aparat telefoniczny, przymocujcie do niego końce drutów.
 Marynarz zakrzątnął się koło aparatu. Nie szło mu jakoś, bo co chwila klął głośno i spluwał przez zęby. Po upływie dobrych dwudziestu minut aparat był gotów.
 Towarzysz Laval ujął słuchawkę.
 — Zaświecić wszystkie światła! I cisza!
 Zachrzęściała sucho korba polowego aparatu.
 Długo w słuchawce przelewała się wieczność, zanim rozległo się w niej skądś, zdaleka, cierpliwe, smętne: Halo—o—o...
 — Halo! Tansorel! — krzyknął w tubę Laval.
 — Tansorel... — odebrzmiała jak echo, słuchawka.
 — Zawołać do telefonu mera!
 — Kto mówi?... — doleciało zoddali.
 — Mówi prefektura — ciągnął spokojnie towarzysz Laval. — Proszę zbudzić natychmiast mera i proboszcza i wezwać obydwóch do telefonu. Sprawa ważna.
 — Proszę nie odkładać słuchawki... — zabrzmiało echo.
 Towarzysz Laval, wsparty łokciem na kolanie, ze słuchawką przy uchu, czekał, dopalając papierosa. Minęło z dziesięć minut.
 Naraz w słuchawce zakaszlały czyjeś przyśpieszone kroki. Zoddali nadleciał, zatrzepotał, zabręczał głos, zaplątany w pajęczynie drutów.
 — Tu — mer Tansorel.
 — Czy zbudzono proboszcza?
 — Już idzie.