Strona:Bruno Winawer - Lepsze czasy.djvu/87

 — Z francuskiego?
 — Nie, oryginalne.
 — Autor żyje?
 — Żyje.
 — To, wiecie, nie warto grać. Pretensje, fanaberje. I tantjemę mu płać i po teatrze się szwenda, na próbach uwagi robi...
 A jest przynajmniej rola dla mnie?
 — Jest. Dlatego sztukę zakwalifikowałem. Zagracie Hamleta. Chłop młody, przystojny, z dobrej rodziny, kobiety na niego lecą. Prawie nie schodz ze sceny.
 — A co robi? Uwodzi kogo, czy jak?
 — Chce zabić ojca czy ojczyma i namyśla się, chodzi i namyśla się...
 — Zabić ojca na scenie? Ci nasi młodzi autorzy też mają, psiakość, pomysły! Morderstwo w teatrze? Mało tego mamy w życiu? Krytyka zerżnie. Nie znacie ich? Oni strasznie śmierci nie lubią. Jeszcze który do siebie weźmie i obrazi się...
 Szekspir jednak ma szczęście. Hamleta grają.
 Z Kabotyńskim w roli tytułowej.
 Premjera. Nazajutrz młody autor czyta z bijącem sercem Kurjerka.
 Recenzja.
 „Wystawienie wczorajszej sztuki historycznej p. t. „Hamlet“ zaliczyć należy do najbardziej chybionych eksperymentów teatralnych. Temat zaczerpnął autor z historji Danji (ach, przepraszam, co mnie obchodzi Danja?). Utwór znamionuje zupełny brak techniki — szereg drobnych scenek, monolo-