Strona:Bruno Winawer - R. H. Inżynier.pdf/13

denerwuje, może go pan poprostu zastrzelić. Sąd panu przyzna okoliczności łagodzące...
 POWSINOWSKI. A wie pan, że to jest bardzo zajmujący punkt widzenia.
 HEYST. Doskonały punkt, panie. Niech pan sobie bierze przykład ze mnie. Od czterech lat — z małemi przerwami — udaję warjata: świetnie mi się powodzi... Utyłem, zdobyłem równowagę ducha, pracuję... (z korytarza słychać jakieś głosy — chwilami donośne i piskliwe). Przepraszam. Widocznie moja wanna.
 POWSINOWSKI (nadsłuchuje). E! Nie... To nic. To Brysia.
 HEYST. Brysia?
 POWSINOWSKI. Pani profesorowa. Żona. Pani Pistjanowa.
 HEYST. Dobrze, ale dlaczego tak głośno mówi?
 POWSINOWSKI. Kobiecina jest zlekka — ten-tego. Zazdrosna o profesora, jak Otello płci żeńskiej i wogóle — wpada tu co pewien czas i robi rejwach. Nie mówmy o kobietach, bo to nie jest temat dla ludzi dorosłych... Chy! Ona pewnie o was ten skandal wszczęła.
 HEYST. O mnie? Dlaczego o mnie?
 POWSINOWSKI. Brysia przypuszcza, że profesor ją zdradza z wami.
 HEYST. Co?
 POWSINOWSKI. Ja wiem, że to są niecne supozycje. Ale gadaj z babą. Jest przekonana, że Ryszard Heyst to fikcja i że właściwie ukrywa się pod tym nazwiskiem odaliska cudnej urody, która oczarowała Pistjana, zadawszy mu lubczyku...
 HEYST. Bójcie się Boga. Przecież profesor ma lat conajmniej 55.