w szóstej pieśni Ostatniego Minstrela mamy ucztę, do której zasiadają both Scots and Southern chiefs — podobnie jak w Wallenrodzie komtury krzyżackie i „litewskie pany“ z Witoldem na czele, przy której: Steward and squire with heedful haste / Marshall’d the rank of every guest — tak jak w Wallenrodzie „młodzi giermkowie stoją do posługi kołem“ za rycerzami, przy której wreszcie odbywają się również zawody śpiewacze. Po pieśni Alberta Grahama na temat: Love was still the lord of all — następuje pieśń barda Fitzgravera, o którym słyszymy, że regardless of the tyrant’s frown / His harp call’d wrath and vengeance down. A choć pieśń, którą tutaj śpiewa (o ukazaniu Surrey’owi ducha jego umiłowanej w czarodziejskiem zwierciedle przez mędrca Corneliusa) — nic wspólnego z temi uczuciami niema, to zato w tym hymnie na cześć szkockiej ojczyzny, od którego się cała ta szósta pieśń poematu zaczyna, i zwłaszcza w anatemie rzuconej na tych, co uczucia miłości kraju swego nie znają, znajdziemy ducha tego samego, który tchnie z ust „starego wieszcza“ litewskiego. W inwektywie jego przeciwko Witoldowi: „Ale po śmierci, Niemcy, wy to wiecie... i t. d.“ to samo drży oburzenie, co w tych słowach ostatniego minstrela:
If such there breathe, go, mark him well...
...............
High though his titles, proud his name,
Boundless his wealth as wish can claim;
Despite those titles, power, and pelf,
The wretch, concentred all in self,
Living, shall forfeit fair renown,
And, doubly dying, shall go down
To the vile dust, from whence he sprung,
Unwept, unhonour’d and unsung.
Popisy śpiewaków przy ucztach są jednym z ulubionych efektów W. Scotta i spotykamy je zarówno w jego
