Strona:Catulle Mendes - Nowelle.djvu/11

duje piękną i niestrudzenie nam to powtarza. — może nam do pewnego stopnia zastąpić źwierciadło.
 — Naprawdę? — pytała go raz po raz uszczęśliwiona. — Kolor mych oczu nie razi cię niczem?
 — Oczy twoje podobne są do bławatków, na których zawisły dwie jasne krople ambry.
 — I nie mam skóry zbyt czarnej?
 — Dowiedz się, że twoje czoło czystsze jest niżeli płatek śniegu, dowiedz się, że twoje lica są jak róże, blade a przecież płonące!
 — A co też mam myśleć o moich ustach?
 — Że są podobne rozciętej jagódce maliny.
 — A o mych zębach, jeźli łaska?
 — Że ziarnka ryżu, równie im delikatne, nie są przecież tak białe.
 — Czy nie powinnam się jednak niepokoić o kształt moich uszu?...
 — O tak! niepokojąca to rzecz, ukrywać w leciuchnym puchu swych włosów dwie takie muszelki przecudne, na których widok przypomina się świeżo rozwity gwoździk.
 Tak rozmawiali z sobą, ona oczarowana, on w jeszcze większym zachwycie, nie wyrzekł bowiem ani jednego słowa, któreby nie było prawda najczystszą, gdyż wszystko to, czego pochwały upajały ją, jego upajało swym widokiem. I oto miłość ich stawała się coraz gorętszą. W dniu wprawdzie, w którym ją zapytał, czy zechce go za męża,