Strona:Catulle Mendes - Nowelle.djvu/16

 — To mi dopiero powód, aby mnie niepokoić.
 — Miej litość najjaśniejsza pani!
 — Ech! cóż ja wam mogę poradzić w waszych strapieniach miłosnych?
 — Gdybyś najjaśniejsza pani zezwolić raczyła, aby jedno tylko źwierciadło...
 Królowa podniosła się z tronowego stolca, drżąc gniewem.
 — Kto śmie tu wspominać o źwierciadle?! — wyrzekła, zgrzytając zębami.
 — O, niech się wasza królewska mość nie unosi!... Łaski!... Proszę mnie tylko wysłuchać. Ta młoda dziewczyna, którą wasza królewska mość ma przed sobą, taka świeża i piękna, popadła w błąd najosobliwszy; zdaje się jej, że jest brzydką...
 — Alboż co! — wykrzyknie królowa z dzikim śmiechem. — Ma racyę! Nie widziałam jak żyję brzydszej niż ona dziewczyny!...
 Hiacynta, posłyszawszy te słowa, myślała, że trupem padnie z rozżalenia. Trudno było wątpić dłużej, skoro w oczach królowej była równie brzydką jak w oczach żebraczki. Opuściwszy zwolna powieki, padła na stopnie tronu omdlała, z trupio bladem licem. Lecz narzeczony jej, usłyszawszy okrutne słowa władczyni, nie poddał się wcale rezygnacyi, tylko zawołał, że jej królewska mość dostała chyba bzika, — jeżeli nie ma przypadkiem innych powodów, by kłamać tak bezczelnie.
 Nie miał czasu dorzucić jednego słowa! bo już