Strona:Cecylia Niewiadomska - Bez przewodnika.djvu/13

i myśli nie zastąpią mu ludzi; a co do głodu, mógłbym mieć owoce i zapasy zboża.
 — A prędko ta pojedziemy do Zakopanego?
 Uśmiechnięty góral stał o parę kroków i patrzał na rozmawiających. Janek zerwał się pierwszy.
 — A to jedźmy — zawołał. — Dobrego masz konia?
 — Ho, ho, takiej parki nie znajdzie w Zakopanem. Z wiaterkiem se śmigniemy, przed wieczorkiem będziemy!
 I pokazał białe zęby.
 — A nie poczęstujecie to paniczu, górala?
 Janek skinął na chłopca.
 — Daj butelkę piwa.
 — I jedźmy.
 Góral pospieszył pierwszy, zapinając serdak, bo wiatr chłodny powiał i wesołe słonko zasępiło się jakoś. Za chwilę stanął przy dość dużym wózku parokonnym, jak wszystkie pokrytym białem płótnem, z jednego boku podciągniętem w górę.
 — A to twój wózek? — rzekł zdziwiony Janek.
 — A co?
 — A cóżeś nie powiedział, że parokonny? Co nam po tem? Dwa razy tyle płacić, 6 guldenów! Czy tyle rzeczy mamy? Ja nie chciałem parokonki.
 — A toć mieliście książeczkę — zauważył góral.
 Janek się zaczerwienił i spochmurniał. Istotnie zrobił głupstwo, nie spojrzawszy nawet w książeczkę, on, co tak chętnie innym wytykał omyłki.