Strona:Cecylia Niewiadomska - Bez przewodnika.djvu/18

czem pochwalić przed stryjem, poszło nam jak po maśle, ośmioletni dzieciak dokazałby takiej sztuki. Chodźmy.
 — A nie macie się co spieszyć — mówił Ślimak, wyjmując z ust krótką fajeczkę — bo poszli dzisiaj wszyscy do Morskiego.
 — Co? — zawołali obaj chłopcy razem.
 — A jakże, o świtaniu, Wojtek przecie poszedł pod rzeczy, a Maciej przewodniczy. Toć wiem. Poszło gości ze 12 osób. Starsze kobiety pojechały szosą, a co młodsze to na Zawrat. A wracać mają pozajutro na Waksmundzką, toć nie macie poco do Liptaka chodzić. Zaczekać trzeba.
 Bracia patrzyli na siebie.
 — A gdzieżeście stanęli?
 — Na Chramcówkach.
 — Zapłacicie! — pokiwał Ślimak głową. — Jest tu u mnie izba pusta, gdybyście też chcieli.
 — My na parę dni tylko do Zakopanego. Zabierzemy siostrę i wracamy.
 Teraz Ślimak się zdziwił.
 — A z mieszkaniem? — zapytał. — Toćby Liptak znalazł sobie na całe lato gości.
 — Krzywdy mu przecie nie zrobimy.
 — To wiadomo, przecie sprawiedliwiście, ale będziecie mieli szkodę.
 — Cóż robić.
 Wracali ku Krupówkom zamyśleni. Co teraz robić? Czekać trzy dni w Zakopanem? Szkoda czasu. Zwłaszcza w taką pogodę. Blizkie wycieczki mniej nęcą: dolinki do siebie podobne, tyle razy