Strona:Cecylia Niewiadomska - Bez przewodnika.djvu/35

żwirem, który zsuwał się razem z nimi. Rozmiękłe i pokrzywione obuwie dokuczało im bardzo, deszcz przemoczył ubranie do bielizny, a droga jak zaklęta wiła się bez końca.
 Janek ustał nakoniec, oparł się o drzewo, z którego popłynęły nań strumienie wody i przymknął oczy.
 — Napij się wina — rzekł Tadzio, podając mu butelkę.
 Pił chciwie, długo. Wreszcie podał ją bratu.
 — A ty nie pijesz?
 — Nie jestem spragniony.
 — Cóż poczniemy?
 — Która godzina?...
 — Wpół do drugiej.
 — Przeszło sześć godzin idziemy.
 — Aby gdzie zajść przed nocą. Zimno będzie.
 Wstrząsnął się, przejęty dreszczem.
 — Jesteśmy na ścieżce, więc musi nas gdzieś doprowadzić.
 — Masz słuszność — zawołał Janek — póki jesteśmy na ścieżce, niema powodu rozpaczać, wyjdziemy choć na jaką halę czy schronisko.
 — Byle przed nocą — dodał Tadzio.
 — Do nocy daleko. Posilimy się i odpoczniemy, to nam i siły wrócą.
 Na nieszczęście niewiele było tego posiłku: trochę szynki i chleba głód zaspokoiło, ale niezbyt gruntownie, a zapasu już nie zostało żadnego. Popili po łyku wina, żeby mieć trochę na rozgrzanie, bo przez wilgotną odzież chłód czuli coraz dotkliwszy.