Strona:Cecylia Niewiadomska - Bez przewodnika.djvu/37

 — Słońce około 9 zachodzi.
 — Nie w górach i nie w dzień pochmurny.
 Istotnie, w pół godziny później zrobiło się prawie ciemno. Z każdą chwilą wolniej mogli posuwać się naprzód, widoczne było, że wkrótce stanie się to niepodobieństwem.
 — Masz wino? — spytał Janek. — Napij się troszeczkę.
 — Nie mogę, mam wstręt do wina.
 — Rozgrzejesz się.
 — Nie czuję zimna.
 — To daj mnie, ja się napiję, wiatr taki chłodny, że ubranie pod nim sztywnieje. Nie mam pojęcia, jak przepędzimy noc bez ognia.
 — Żeby choć deszcz nie padał.
 Mżyło jednak ciągle, a mgła lekka przybierała fantastyczne kształty. Chłopcy nie śmieli stanąć, czuli, że ruch to ich jedyny ratunek, ale drogę zgubili dawno. Szli, aby nie stać.
 Nagle Janek ryknął jak zwierzę ranione i rzuciwszy się na ziemię, krzyczał z całej piersi.
 Tadzio przerażony pochylił się nad nim.
 — Co ci jest, Janku? Janku! Ja się boję!
 Lecz Janek ryczał, aż mu tchu zabrakło.
 — Czy cię co boli?
 — Wściekam się, szaleję, ja nie chcę tu nocować!
 — To nic nie pomoże.
 Janek spojrzał na brata.
 — Może kto usłyszeć.
 — Niedźwiedź chyba.
 Janek podniósł się uspokojony.